Het verhaal van vrijwilliger Harry Soeteman

Het verhaal van vrijwilliger Harry Soeteman

Benieuwd wat vrijwilligers beweegt die zich inzetten voor het informatiecentrum? Harry Soeteman vertelt: “In beide rollen probeer ik echt contact te maken met onze gasten”

Wanneer en hoe raakte je betrokken bij het informatiecentrum?

In oktober 2013 heb ik mezelf aangemeld als vrijwilliger. Een maand later draaide ik mijn eerste dienst als gastheer met Harry Dul. We werken altijd in duo’s en maken de bezoekers wegwijs. In het begin werd ik ingedeeld met ervaren vrijwilligers. Nu ben ik zelf de ervaren rot. In 2015 ben ik gevraagd om ook gids te worden. Leuk en spannend tegelijk. Ik wilde me goed inlezen en ben ook in die rol op sleeptouw genomen door gidsen die al wat jaren meeliepen. In beide rollen probeer ik echt contact te maken met onze gasten. Wat beweegt ze om hier te komen? Wat zijn hun ervaringen en persoonlijke verhalen. Daar zitten geregeld pareltjes tussen. Mensen stellen zich kwetsbaar op en delen ook hun verdriet. Dat waardeer ik.

Wat is jouw grootste uitdaging?

Rondleidingen voor scholen vind ik best uitdagend. Wat weten leerlingen al over WOII en hoe raak je als gids de juiste snaar en betrek je ze? Soms maakt een rondleiding deel uit van een activiteitenprogramma of schoolkamp. De spanningsboog is vooral dan wat korter. Tegelijk is het belangrijk dat we verhalen blijven vertellen, juist aan de jeugd die in vrijheid opgroeit.

Wat is jouw drijfveer?

Mijn vader zat als krijgsgevangene in het Jappenkamp in Thailand (werk aan de Birmaspoorweg) en Zuid-Japan (open kolenmijn Fokuoka Fuk 8B). Hij heeft daar ellendige dingen meegemaakt, maar sprak er niet over. Pas vanaf zijn tachtigste vertelde hij er mondjesmaat over. Meestal rationeel. Over het vervoer in een vrachtschip 's nachts van Thailand naar Japan, het appèl voor het eten. Niet over wat de gruwelijke ervaringen met hem deden. Mijn moeder moest alleen met haar zoon, mijn oudste broer’ de oorlog zien te overleven. Ze was geen Europeaan, maar ook geen volbloed Javaanse. Hoefde gelukkig niet naar het vrouwenkamp, maar werd door autochtonen met de nek aangekeken. Pas later drong tot mij door hoe bijzonder het is dat mijn ouders hun zes kinderen een stabiele opvoeding gaven, ondanks alle trauma's die ze zelf kenden.

Waarom moeten mensen het informatiecentrum bezoeken?

Om je bewust te zijn van de offers die anderen brachten voor onze vrijheid. Zij lieten het leven of leefden verder met heel nare ervaringen. Een moment van waardering en respect is hier wat mij betreft op zijn plaats.