Kleine ceremonie zonder publiek vult grote leegte Canadese Begraafplaats Holten

Van het Regiment 48th Highlanders of Canada is vandaag alleen doedelzakspeler Dik Singel aanwezig. Hij blaast het instrument alvast zachtjes warm. ,,Het is een rare dag’’, zegt hij tussen de noten door. ,,Normaal zouden we deze week heel Nederland rondreizen."

Doodstil
Van geroezemoes, een hartelijk weerzien en de verschillende buitenlandse accenten, die jaarlijks over het ereveld klinken, is nu geen sprake. Het is er doodstil. Alleen de vogels zingen hun hoogste lied. Nu er geen nabestaanden bij zijn, om een persoonlijk eerbetoon te brengen, heeft de organisatie bij elk graf twee witte rozen gelegd. Het maakt de sfeer die over één van de grootste militaire erevelden in Nederland hangt, maandag extra sereen.

Terwijl beheerder André Deijk de toegangshekken van het stukje Canadese grondgebied afsluit voor nieuwsgierig publiek, scharen zich toch nog tientallen mensen achter de gazen omheining rondom het terrein. Tussen de rododendrons kunnen ze misschien nog net een glimp opvangen. Dat er wat staat te gebeuren is duidelijk. Alleen niet zo groots zoals één keer in de vijf jaar wordt gedaan.

Kater
,,Het voelt als een kater zonder dat ik gedronken heb’’, reageert Marc Fraser die vandaag de ceremonie zo leiden en een plaatsje neemt op één van de zeven lege stoelen. ,,Het is heel raar. Er zouden dit jaar, naast de duizenden andere gasten, éénenzestig Canadese veteranen komen. Normaal worden er wel twintig kransen en meerdere bloemstukken gelegd. We wilden toch iets doen. Zonder publiek en toespraken, maar wel met kransleggingen zonder daar veel ruchtbaarheid aan te geven.’’